ข้อยผู้นั่งอยู่หนี่กะ
เกือบสิน้ำตาย้อยแล้วเด้อ
-----------
จะให้พูดถึงหนังสือที่ผมต้องอ่านก่อนตายนี่ อือ...พูดตรงๆ ผมยังไม่มีนะ และก็ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าชั่วชีวิตนี้จะมีโอกาสได้อ่านหรือเปล่า ที่พูดนี่ไม่ได้หมายความว่าหนังสือที่อ่านๆ อยู่ทุกวันนี้ไม่ดีนะครับ แต่ถ้าจะให้พูดถึงหนังสือที่รู้สึกชอบละก็ เออ...อันนี้ต้องคุยกันยาวล่ะ หนังสือที่ผมชอบ...ผมว่ายังไงมันก็ต้องเกี่ยวพันกับคนแต่งหรือตัวนักเขียนแน่ๆ ฟันธงเลยครับ ถ้านักเขียนไทยสุดยอดในดวงใจของผมก็คือ คุณ'รงค์ วงษ์สวรรค์ นั่นเอง จำได้ว่า คุณ'รงค์แกมีหนังสือออกมาประมาณร้อยกว่าปก (เรียกถูกหรือเปล่าเนี่ย) ผมอ่านไม่ครบทุกเล่มหรอกครับ ได้สักสามสิบสี่สิบเล่มกระมัง ที่จำได้ก็มี พูดกับบ้าน, เสเพลบอยชาวไร่, ปีนตลิ่ง, ดอกไม้ในถังขยะ, บางลำพูสแคว์, ลมบาดหิน, น้ำตาสองเม็ด, นักเลงโกเมน, สนิมสร้อย, ครูสีดา, โอ๊ย! จำไม่หวาดไม่ไหวหรอกครับ
พูดถึงหนังสือของคุณ'รงค์นี่ อธิบายไม่ถูกหรอกว่าชอบยังไง ผมรู้สึกเหมือนมันเป็นยาเสพติดชนิดหนึ่ง เหมือนมันมีแรงดึงดูดเราให้เข้าไปหา มันมีอำนาจควบคุมเรา ได้เสพแล้วก็ต้องเสพอย่างต่อเนื่อง ผมว่าการได้อ่านหนังสือของคุณ'รงค์นี่มันน่าจะเหมือนคนชอบกินเหล้าได้กินเหล้า,คนชอบฟุตบอลได้เล่าหรือเชียร์บอล,คนชอบเข้าอาบอบนวดได้เข้าไปเลียบๆ เคียงๆ แถวหน้ากระจก (เปรียบเทียบแย่ไปมั้ยเนี่ย)น่าจะประมาณนั้นนะครับ
ได้เสพแล้วไม่อาจถอนตัวได้ ที่หนักกว่านั้นก็คือ ไม่มีความคิดจะเลิกราซะด้วยสิแต่มันจะแย่หน่อยก็ตรงที่...ขอพูดอะไรที่มันไม่เข้าท่าหน่อยนะครับ คือ เราก็รู้ๆ กันอยู่ว่าสุขภาพของคุณ'รงค์ ไม่ค่อยดี พูดก็พูดเถอะ เกิดคุณ'รงค์ แกเป็นอะไรไปนี่ใจหายนะครับ (ขอโทษเป็นอย่างสูงนะครับคุณ'รงค์ ผมเพียงแต่พูดในสิ่งที่ผมคิดอยู่น่ะครับ)
และนอกจากจะชอบหนังสือของแกแล้ว ผมยังชอบที่แกเป็นคนอีสานเหมียนผมเลยครับ (ท้องถิ่นนิยมมากไปรึเปล่าเอ่ย บ้านผมอยู่มหาสารคามครับ) ผมชอบ “ฟ้าบ่กั้น” ของคุณลาวมาก ในหนังสือฟ้าบ่กั้นนี่ ตรวคำนำจะมีกลอนอยู่บทหนึ่งซึ่งหากใครเป็นคนอีสานที่โบราณๆ หน่อยได้อ่านจะต้องซาบซึ้งแทบน้ำตาไหลเลยทีเดียวล่ะ กลอนบทนั้นคือ “คิดฮอดบ้านบุญผะเหวดคือสิหลาย คือ สิมีกันหลอนแห่งันลำฟ้อน ทศพอนกันต้นมหาพนใกล้สิเที่ยง เสียงมะลึกคึกคื้นอย่าลืมอ้ายผู้อยู่ไกล” (เด้อหล่าเด้อ)
คุณ'ปราย คิดเบิ่งกะแล้วกัน ข้อยผู้นั่งอยู่หนี่กะเกือบสิน้ำตาย้อยแล้วเด้อ
ผมนั่งอ่าน “เขียดขาคำ” อยู่บนถียงนาที่กลางทุ่งพร้อมกับมองเห็นภาพไปด้วย นั่นนายนาคนางามกำลังเดินฝ่าเปลวแดดกลับมาจากอำเภอ “โอ๊ย! เกิบคือบ่ใส่ บ่ฮ้อนตีนบ่น้ออ้าย” ผมเกือบร้องทัก ลูกสะแบงหลุดจากกิ่งแล้วหมุนติ้วตามแรงลมพัด (ลูกสะแบงนี่จะกลมๆ ขนาดโตกว่านิ้วโป้งมือสักเล็กน้อย มีปีกโค้งสองปีกติดอยู่) ตอนเป็นเด็กผมชอบวิ่งไปรับก่อนที่มันจะหล่นถึงพื้นดิน และหนองน้ำที่แห้งขอดจนดินแตกเขิบ (แตกระแหง) เอาบักเสียมเฮี่ยม (เสียมที่ใช้งานนานจนใบมันสั้น) ไปแซะตามร่องเพื่อหาเขียดอีโม้ เขียดขาคำ และนั่นงูเห่า-เอาไปผัดเผ็ดโลด
หนังสือที่ผมได้อ่านในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ และหนังสือเหล่านั้นก็นอนแอ้งแม้งอยู่ที่เถียงนาน้อยคอยนางของผมก็มีประมาณนี้ล่ะครับ เอ่อ...ของคุณ'ปรายก็มีนะครับ อ้าวก็อยู่ในมติชนนั่นงั๊ย...
เรื่องจาก : คุณบุญอุ้ม อุทัยประดิษฐ์
ประชาสงเคราะห์ ดินแดง กรุงเทพฯ 10400
2006 Copyright©'prypansang